"จูน" รักแห่งสยาม ตัวละคร ที่ดีที่สุด ในประวัติศาสตร์หนังไทย

ตัวละครที่ชอบมากๆในหนังไทยอีกตัวคือ "จูน" ในหนัง รักแห่งสยาม

นี่คือการยั่วล้อขนบหนังและละครไทยหรือรวมไปถึงหนังต่างชาติที่มักนำเสนอตัวละครแฝดคนละฝา ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่มีรูปร่างหน้าตาน้ำเสียงเหมือนกันอย่างกับเป็นคนเดียวกัน จูน เป็นตัวละครเจ๊ในอุดมคติของวัยรุ่นหลายๆ คนที่หัวนมเพิ่งแตกพาน และเจ๊จูนคนนี้ แหละที่หากเป็นชีวิตจริง

ย้ำ!ว่าหากเป็นในชีวิตจริง ไอ้พวกแก๊งนักดนตรีในหนังมันต้องเอาไปมโนตอนที่พวกมันช่วยตัวเองในส้วม พวกมันจะนั่งลุ้นทุกวันว่าพี่จูนจะมาเจอพวกมันในเสื้อผ้าอาภรณ์แบบไหนในแต่ละวัน หากเป็นเสื้อยืดบางๆก้มทีเห็นไปยันสะดือ ดูหนังออนไลน์ วันนั้นพวกมันก็จะขยันซ้อมเพลงแล้ว ทำปิ๊กกีต้าร์หล่นบ่อยๆพร้อมบอกให้พี่จูนก้มเก็บปิ๊กให้ผมที และพวกมันจะต้องพยายามทำเพลงให้ดีและประกวดให้ชนะเยอะๆเพื่อที่ว่าเวลาพี่จูนมาร่วมแสดงความยินดี พวกมันจะได้อาศัยจังหวะชุลมุนโอบกอดพี่จูนอย่างไม่เคอะเขิน แม้หนังจะไม่มีฉากอย่างว่า แต่การให้ตัวละครที่สวยสเน่ห์เหลือล้นที่รับบทโดยดาราอย่าง พลอย เฌอมาลย์ ไปคลุกคลีกับเด็กๆขนเพิ่งขึ้น น้ำเพิ่งเดิน มันก็ทำให้อดคิดไม่ได้จริงๆ ในความเป็นพี่สาวนั้น ความจริงลึกๆแล้วตัวละครอย่างไอ้โต้ง(มาริโอ) มันจะต้องภาวนาให้พี่จูนไม่ใช่คนๆเดียวกับพี่แตงพี่สาวของมันที่หายตัวไป เพราะถ้าใช่ มันคงจะรู้สึกผิดที่มักเผลอเอาพี่จูนไปมโนตอนShark wow (ไอ้เหี้ยนี่กูคิดไปถึงไหนเนี่ย) กร(กบ ทรงสิทธิ์) พ่อที่สูญเสียลูกสาวและยังคงทำใจไม่ได้ เรียกได้ว่าเป็นคนพังที่สุดในเรื่องอย่างแท้จริง ลึกๆแล้วตอนโอบกอดจูนอาจแบ่งรับแบ่งสู้ คือกอดไปทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเป็นลูกตัวเองรึเปล่า กูกอดไว้ก่อน อย่างน้อยไม่ใช่ในฐานะลูกก็ถือซะว่ากอดสาวก็ยังดี เพราะอีแก่ที่อยู่ด้วยกันนี่น่าหดหู่ทุกทีที่มองหน้ามัน การเจ็บป่วยซึมเศร้าอาจไม่ใช่เพราะการหายตัวไปของแตง 100% อาจจะแค่ราวๆ 70% ส่วนอีก 30% เพราะความน่าเบื่อของเมียแก่ล้วนๆ การมาของจูนจึงทำให้เหมือนมีแสงสว่างเล็กๆมาส่องให้กระชุ่มกระชวย อย่างที่บอก ไม่ใช่ในฐานะลูกก็ในฐานะสาวรุ่นนั่นแหละ แต่สารภาพตามตรง ซีนทลายเขื่อนกั้นน้ำตาแบบที่ว่าแตกพลั่กๆส่วนตัวแล้วก็เป็นซีนพ่อกรที่แสดงโดยพี่กบ ทรงสิทธิ์ นี่แหละ ไอ้ตอนเจอจูน(แตง)ครั้งแรกแล้วกล้องแช่ไปที่หน้าพี่กบนั่นน่ะนะ แม่งเอ๊ย...ดูกี่ทีก็ทิชชู่เปียก

ส่วน"สุนีย์"ผู้เป็นแม่นี่หนักเลย หนักตั้งแต่ชื่อตัวละครแล้ว

อันนี้คุณมะเดี่ยวผู้กำกับแกน่าจะจงใจตั้งชื่อให้ดูเป็นอีแก่แร้งทึ้งที่ไม่ใช่แค่ผัวหรอกที่เบื่อ กูได้ยินชื่อกูยังรู้สึกว่าเป็นป้าแก่ๆเลย แม้ว่า นก สินจัย จะยังดูสวยอยู่ก็เถอะ ตัวละครสุนีย์นี่ คือเดอะแบกของครอบครัวอย่างแท้จริง เพราะต้องแบ่งเส้นระหว่าง ความสบายใจของลูกผัว กับความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

เพราะทีแรกเจอคนหน้าเหมือนลูกสาวที่หายไป เลยจ้างมาปลอบใจผัว เอาเงินฟาดหัวเพื่อให้ผัวกลับมาผงาด(หมายถึงจิตใจนะอย่าคิดลึก) แต่พอเยอะเข้าๆ ใจลึกๆอาจรู้สึกสะเทือนทุกทีที่ผัวไปกอดอีจูน เด็กสาวสะพรั่งที่ไหนก็ไม่รู้ จิตใจป้าสุนีย์เอง เว็บดูหนัง แกก็น่าจะอยากให้จูนเป็นแตงจริงๆนั่นแหละจะได้สบายใจขึ้นนิดว่าผัวตัวเองไม่ได้กอดเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่"จูน"ถือว่าเป็นตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นมาได้ดีมากๆตัวหนึ่งในประวัติศาสตร์หนังไทย เพราะเหมือนเธอเป็นศูนย์กลางของเรื่องทั้งหมดทั้งมวล เธอไม่ใช่คนกรุงเทพฯ แต่เข้ามาเป็นจุดเชื่อมโยง เป็นคนปรับจัดการปรับเปลี่ยนหลายๆ อย่างให้คนในเมืองสมกับชื่อ"จูน"(Tune)ของเธอนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเป็นแค่ความบังเอิญ หรือคุณมะเดี่ยวแกจงใจให้ชื่อนี้ 

เพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องในครอบครัวของโต้ง หรือแม้แต่วงดนตรีของมิว ก็มีจูนเข้าไปเป็นจุดเชื่อมโยงเป็นคนที่ทำให้เกิดการปรับจูนเข้าหากันด้วยความเข้าใจทั้งนั้น ที่น่าชื่นชมคือ มะเดี่ยว ผู้กำกับฯ ไม่รู้แกไปหาคนมาเล่นเป็นจูนจากไหน โคตรเหมือน พลอย เฌอมาลย์ ที่รับบทเป็น แตง เลย เหมือนทั้งหน้าทั้งเสียง