Turtles Can Fly ปรารถนา ไฟสงครามและความอยู่รอด

" หนังสงครามที่ดีต้องมีเนื้อหาต่อต้านสงคราม "

ใครคนหนึ่งเคยพูดไว้ และ Turtles Can Fly หนังจากการร่วมทุนร่วมใจสร้างของ อิรัก และ อิหร่าน เรื่องนี้คืออีกหนึ่งหนังคะแนน 10/10 สำหรับตั๋วร้อนที่อยากให้คนได้ดูตาม ในขณะที่เด็กหลายๆ คนบนโลกกำลังวิ่งเล่นไล่ เตะบอลกันสนุกสนาน เด็กในแคมป์ผู้อพยพชาวเคิร์ด

บริเวณชายแดนระหว่างตุรกีกับอิรัก กลับต้องทำงานเก็บกู้ทุ่นระเบิดเป็นอาชีพหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว Turtles Can Fly เล่าเรื่องราวของเด็กกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้ผจญภัยกับเอเลี่ยนแบบใน Super 8 ไม่ได้เจอศพนิรนามอย่างใน ดูหนังสด Stand by me หรือไม่ได้เจอะเจอกับความสยดสยองของตัวตลกแบบใน IT แต่พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับสงครามที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนก่อขึ้น มันเป็นเรื่องของพวกผู้ใหญ่ล้วนๆ เด็กบางคนในแก๊งต้องสูญเสียแขนขาพิกลพิการอันเนื่องจากอะไรคนดูคงจะทราบดี อาชีพหาเลี้ยงตัวเองของพวกเขาคือความเสี่ยงแบบไม่น่าให้อภัย ผู้ใหญ่มักใจร้ายโดยไม่สนใจหัวอกของเด็กๆ ตลอดระยะเวลาที่หนังดำเนินไปนั้นแม้ว่าเด็กๆจะพยายามให้มันเป็นหนังฟีลกู้ดสักแค่ไหน แต่ภาพที่ปรากฏบนจอนั้นมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเฉกเช่นรอยยิ้มของเด็กๆเลย มันหดหู่ ห่อเหี่ยวเมื่อรู้ว่าพวกเขาแบกตะกร้าออกไปในแต่ละวันเพื่อเก็บทุ่นระเบิดราวกับเก็บเห็ดและผลไม้ พวกเขาจะได้กลับมาในสภาพครบ 32 หรือกลับมาแบบมีลมหายใจไหม

มันเป็นภาพตีแผ่เหตุการณ์ก่อนสงครามที่ จอร์จ ดับเบิ้ลยูบุช

สั่งการ ทว่าพวกเขา ในแคมป์อพยพไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ กลับไม่ได้ข่าวสารอะไรเลยว่าโลกภายนอกมันกำลังเกิดอะไรขึ้น แต่กลุ่มเด็กเซียนเก็บกู้ทุ่นระเบิดเหล่านี้ สามารถหาสัญญาณจานดาวเทียมรับข่าวสารจากโลกภายนอกได้ และพวกเขารู้แล้วว่า สงครามกำลังจะเกิด อเมริกาเตรียมทิ้งบอมอิรัก

เพื่อล้มล้างอำนาจ ซัดดัม ฮุซเซน โดยมีพวกชาวบ้านและเด็กๆอยู่ตรงกลางระหว่างสงครามนั้น หนังเหมือนจะพยายามเอื้อมมือจากจอมาฉีกยิ้มคนดู แต่ยอมรับตามตรงมันเป็นอะไรที่ยิ้มไม่ออกเลยจริงๆ หากเด็กเปรียบเหมือนผ้าขาว ดูหนังผ่านเน็ต เด็กในหนังเรื่องนี้ล้วน เหมือนผ้าขาวสะอาดที่ห่อหุ้มมีดคมๆ เอาไว้จนมีดนั้นทิ่มแทงผ้าจนขาดรุ่งริ่ง แต่ผ้านั้นยังขาวบริสุทธิ์ ผุดผ่องอยู่เสมอๆ หากแต่ความโหดร้ายในหนังเรื่องนี้คือ เรากำลังเฝ้ามองดูมีดนั้น ทิ่มแทงฟาดฟันกันจนเลือดสาดซัดเปื้อนผ้าขาวจนไม่เหลือเค้าความสะอาดบริสุทธิ์อยู่เลย

หดหู่อย่างรุนแรง เอาแค่เห็นตัวละคร บางคนที่เป็นเด็กแขนขากุด ก็น้ำตาแทบไหลพรากๆแล้ว ไหนจะภาพเด็กน้อยกลาง วงล้อมทุ่นระเบิดนั่นอีก มันสะท้อนให้เห็นว่าเราโชคดีแค่ไหนที่ไม่ได้เกิดในพื้นที่นั้นๆ